One with the stars

De derde keer in het Osirion, afgelopen maart
(privé bezoek v onze groep van 5 tot 7 uur in de ochtend)
gebeurde er iets heel anders dan de twee keren in 2024
(zie vorige post).
We kwamen aan in het donker. Ik ging zitten en sloot mijn ogen.
In eerste instantie dacht ik dat iemand achter me langs liep,
zoals je met ogen dicht ook schaduwen kunt zien bewegen in het licht.
Maar er was niemand, mijn ogen waren gesloten en het was donker.
Maar niet achter mijn ogen! Daar zag ik een licht.
Ik vertrouwde en liet me mee leiden, door een soort tunnel.
Niet staand of zittend, gewoon gaand.
Het duurde best even. Toen ineens was het heel licht.
Er was een soort zaal, en daar…
ontmoete ik een blauwe-sterrenzelf! Zo fijn! Zo mooi!
Ik had al eens eerder een glimp van haar gezien, maar dit was echt een weerzien.
Een van mijn gids-zelven; lichtheid, hand tegen hand, dichtbij.
Al-tijd verbonden.
“One with the stars” hoorde/zei ik steeds sinds ik weer in Egypte was.
Op het blauwe gezicht lijken ‘levende’ gouden tekeningen te bewegen.
Die kan ze zelf richting geven/creëren.
Ik zag ook een bekende daar, in gouden gedaante.
Ook hij is vanuit hier een gids voor zijn aardse zelf daar.
…
Later sta ik ergens in een buitenaards landschap,
zie ik een zon met een soort maantje ernaast aan de horizon.
Planeten zijn zichtbaar.
Ik zie van dichtbij de geboorte van nieuwe sterren en planeten,
En hoe er wordt mee-gecreëerd. Fantastisch.
Ik begrijp nu hoe ‘de sarcofaag’ (zoals in piramides) ingezet wordt
en hoe ze hier ook werden ingezet.
Daarmee werden oa de frequenties gezet voor het scheppen van een (nieuwe) plek.

50 minuten later, toen de zon net op was, deed ik mijn ogen weer open.
Meer woorden geven is lastig. Maar het is weer een bewust deel van mij.
Ook de weg en (wat ik later besefte) ‘wormhole’.

Multidimensional re-membering.
Zoals Isis de delen van Osiris weer bij elkaar bracht – heel maakte.
Alles zit in ons en is er al
(maar in Egypte gaat het bij mij toch makkelijker en sneller)